Festiwalowe Słodkości … to jeszcze nie koniec.


Przyszedł czas na Festiwalowe Słodkości.


Najpierw było miękkie, wilgotne, prawie kremowe brownie o jasnopomarańczowej serowej warstwie. Dodatek żurawin, które wchłonęły wilgoć z ciasta, sprawiał nam przyjemną niespodziankę na języku. Tak wielką, że choć ciasto miało być gościńcem w dniu wizyty u mojego brata, z mężem podchodziliśmy do foremki co i rusz, podjadając po kawałeczku, aż połowa ciasta zniknęła nam w brzuszkach. Piernikowa nuta jaką nadałam ciastu wraz z nastawionym tego dnia ciastem na piernik wprowadziła nasz dom w przyjemne oczekiwanie świąteczne.


A kiedy te aromaty ulotniły się całkowicie, wraz z nastaniem nowego dnia, dnia gdy celebrowaliśmy rodzinne uroczystości, z lodówki wyjęłam inne słodkie cudo, jakie powstało dzięki dyniowemu puree. Kremowy, niezwykle wręcz kremowy, o klonowej słodyczy i świątecznych aromatach sernik wlał w moje serce odrobinę nadziei w moich zmaganiach z sernikowym nemezis. Nigdy jeszcze nie wyjęłam z piekarnika tak płaskiego sernika. Prawie jak lądowisko, jak słusznie zauważyła Monika.

Zrobiłam jednak przy nim jeden poważny błąd, który zapisuję tu ku swojej i potomności pamięci :) Sernik piekłam w kąpieli wodnej, a do lodówki włożyłam go z folią aluminiową, którą zabezpieczyłam sernik przed rozmoczeniem. Niestety w tym czasie para skropliła się między tortownicą a folią, przez co zebrało się tam trochę wody, która rozmoczyła spód. Na smak nie wpłynęło to nic a nic, jednak znacznie zmniejszyło przyjemność organoleptyczną z jedzenia spodu, który sam w sobie był dla mnie wielką ciekawostką, łącząc w sobie wersje ciasteczkową z kruchą.


Było też kolejne ciacho obok którego nie mogłam przejść obojętnie. Piękna babeczka z polewą z białej czekolady jaką zaprezentowała ostatnio Ania, chodziła za mną krok w krok. Puree dyniowego miałam w bród, pozostało jeszcze zaopatrzyć się w białą czekoladę i sok jabłkowy. Krótkie jesienne zakupy, a potem w zaciszu kuchni mogłam oddać się przyjemnościom eksperymentów z kolejnym ciastem.

Przyznam, że dokonałam tylko niewielkich zmian. Głównie w poziomie słodyczy oraz w użytych bakaliach. Jagody Goji jakie ostatnio zakupiłam kusiły mnie ogromnie, a obowiązkowe w ostatnich dniach orzechy włoskie połączyłam jeszcze z miękkimi migdałowymi płatkami. Gdy ciasto się piekło, a tabliczka czekolady leżała na blacie …

… wiedziałam, że kupno tylko jednej tabliczki to był wielki błąd. Nie potrafię w spokoju pozostawić białej czekolady, dlatego też nigdy nie udaje się mi mieć jej zapasów w spiżarce. Kroiłam warzywa na obiad, a w między czasie po kosteczce tabliczka znikała w moich ustach. I gdy nadszedł czas na szykowanie polewy w papierku pozostała tylko połówka tabliczki. Nie było jednak strachu. W końcu czemu nie ozdobić pięknej babeczki upieczonej w kształcie róży w biało-brązowe girlandy z białej i gorzkiej czekolady? To był strzał w dziesiątkę. Wilgotne ciasto, trochę tylko słodkie, uzupełniało swoją słodycz z polewy, będąc jednocześnie wspaniałą platformą na której zaprezentowały się smaki bakalii.


A pamiętacie comfort food? Czy może być bardziej przyjemny deser w takim dniu niż crumble? Jabłka, podpieczona dynia hokkaido, żurawiny, oblepione niewielką ilością brązowego cukru, przykryte pod pierzynką. To właśnie w tej pierzynce ukryta była cała rozkosz. Chrupka, owsiana, słodka … gorąca. To nie wszystko jednak. Taki osamotniony crumble to jak połówka całości. Nie ma crumble bez lodów, albo chociaż schłodzonego kremu cukierniczego, albo chociaż zmrożonego jogurtu, albo … no dobra wymieniać mogę jeszcze trochę, ale przecież wszyscy wiem, że chodzi o zimno. To małżeństwo doskonałe – zimna i gorąca, północ z południem, lato z zimą, zrodziły … jesień.


Jesienią nie może też zabraknąć mojego Słodkiego Słoja … i jeśli chodzi o ścisłość to też słodkich puszek, pudełek, torebek i wszystkiego, w co tylko mogę zapakować owsiane ciasteczka. Ubóstwiam je! Chrup, chrup, chrup … już sam ten odgłos sprawia przyjemność. Niestety w przypadku dyniowych ciasteczek* nie ma tych efektów. Są mięciutkie, rozpływające się w ustach i nieziemsko smaczne, ale brak mi w nich chrupkości.

Nawet dodatek orzechów, migdałowych i owsianych płatków nie odmienił ich w tym względzie. Za to jagody goji i rodzynki jeszcze bardziej nawet niż w babeczce mogły smakowicie zaprezentować swoje smaki. Jeszcze tylko rezygnacja z cukru na rzecz miodu i ciasteczko było idealne dla mojej malutkiej bratanicy.

I tak to kończą się moje festiwalowo-dyniowe dokonania. Jednak już teraz wiem, że czekają mnie dyniowe poprawiny … w końcu w szafce dyniowa marynata, dyniowe powidła, na talerzach pojawiały się i pojawiać wciąż będą dyniowe dania, a wciąż uszczuplana kolekcja rodzi coraz to nowe pomysły.

Beatko dziękuję za wspaniały Festiwal :-***

* a dyniowe ciasteczka otula wspaniały prezent, o którym już niedługo :-)

Dyniowe sernikobrownie z żurawiną

Składniki:
200 g masła, roztopionego
3/4 szklanki cukru brązowego
2 jaja
1/2 szklanki mąki pszennej
1/2 szklanki ciemnego kakao
2 łyżeczki cynamonu
1/2 szklanki żurawin
szczypta soli

220 g kremowego serka (użyłam Philadelphii)
1 jajo
75 ml syropu klonowego
2 łyżki + 2 łyżeczki mąki pszennej
1 szklanka zmiksowanej dyni (puree mocno odsączone)
1 łyżeczka cynamonu
1 łyżeczka mielonego imbiru
1 łyżeczka kardamonu
1/2 łyżeczki gałki muszkatołowej

Przygotowanie: Masło próbowałam utrzeć z cukrem i solą, ale przy roztopionym maśle próżny to był trud. Wstawiłam mieszaninę na chwilę do zamrażalnika i jak się trochę zestaliła, wtedy zmiksowałam na puszystą masę. Dodałam po jednym jajku, zmiksowałam. W innej misce wymieszałam suche składniki. Delikatnie szpatułką wymieszałam utartą masę maślano-jajeczną z suchymi składnikami.
Składniki na masę serową utarłam. Foremkę (20×30) wyłożyłam pergaminem. Wlałam ok. 2/3 masy czekoladowej, potem serową, na koniec dodałam masę czekoladową, rozprowadzając ją niedbale. Piekłam ponad godzinę w temperaturze 170 stopni Celsjusza (do suchego patyczka).

Źródło: Kuchnia Agaty

Sernik z dynią i nalewką bożonarodzeniową

Spód
1 szklanka drobno posiekanych orzechów pekan (dałam orzechy włoskie)
1/2 szklanki mąki
1/2 szklanki brązowego cukru
1/4 szklanki pokruszonych herbatników z mąki grahama
2 łyżki stołowe niesolonego, miękkiego masła
1 żółtko

Przygotowanie: Piekarnik nagrzałam do 180 stopni Celsjusza. Tortownicę nasmarowałam masłem. Dno powinnam była wyłożyć pergaminem. Na zewnątrz tortownicę owinęłam dokładnie trzema warstwami folii aluminiowej, gdyż sernik piekłam w kąpieli wodnej (mimo, że przepis tego nie wymaga i chyba słusznie)
W mikserze zmiksowałam składniki spodu. Wylepiłam nimi dno tortownicy. Podpiekłam spód ok. 10 minut. Odstawiłam do przestygnięcia.

Masa serowa:
1 1/2 szklanki puree z dyni
2 ubite jajka
po 1/2 łyżeczki mielonego cynamonu, mielonej gałki muszkatołowej, sproszkowanego imbiru (zamiast przypraw dałam 2 łyżeczki przyprawy do piernika Kotanyi)
1/2 łyżeczki gruboziarnistej soli
750 g serka kremowego (dałam President)
1 szklanka syropu klonowego
2 łyżki bourbonu (dałam nalewkę bożonarodzeniową)
2 łyżki kwaśniej śmietany

Przygotowanie: Piekarnik nagrzałam do 150 stopni Celsjusza. Przygotowałam głęboką blachę z gorącą wodą. Puree z dyni zmiksowałam z jajkami, przyprawami, i solą. Ser utarłam z syropem i nalewką, aż był gładki. Dodałam śmietanę i masę dyniową. Szybko zmiksowałam. Wlałam na podpieczony spód. Piekłam ok. 60 ? 70 minut, aż środek ciasta był nieruchomy, gdy poruszałam tortownicą. Zostawiłam do przestygnięcia w uchylonym piekarniku, ale już na kratce, a nie w wodzie (powinnam od razu zdjąć folię).

Polewa:
1 szklanka kwaśniej śmietany
1 łyżeczka bourbonu (dałam nalewkę bożonarodzeniową)
1 łyżeczka cukru (dałam brązowy)

Przygotowanie: Piekarnik nagrzałam do 180 stopni Celsjusza. Śmietanę połączyłam z nalewką i cukrem. Wlałam na przestudzony sernik. Piekłam 10 minut. Wyjęłam i odstawiłam na kwadrans. Schłodziła min. 3 godziny w lodówce, u mnie przez noc.

Przed podaniem udekorowałam zredukowanym i ostudzonym syropem klonowym. Należy zrobić to wcześniej (min. 30 minut), by lekko wniknął w sernik, pozostawiając ładny wzorek.

Źródło: „Kurs gotowania Donny Dooher” na kuchnia.tv

Babka dyniowa w polewie z białej i ciemnej czekolady

Składniki:
1 1/2 szklanki mąki
po 1 łyżeczce proszku do pieczenia, sody, cynamonu (dałam przyprawę do piernika Kotanyi)
1/2 łyżeczki soli
3 jajka
1 szklanka cukru (dałam 1/2 szklanki brązowego cukru)
2/3 szklanki oleju (dałam arachidowy)
1 szklanka drobno startej dyni albo puree dyniowego (dałam puree)
1/2 szklanka soku jabłkowego
1 1/2 szklanki bakalii (jagody goji, rodzynki, posiekane orzechy włoskie, płatki migdałowe)

1/2 tabliczki gorzkiej czekolady
1/2 tabliczka białej czekolady
1 łyżka masła

Przygotowanie: Jajka i cukier utarłam w mikserze. Dodałam przyprawy, sodę, mąkę, olej, sok. Następnie dodałam dynię i na końcu bakalie. Piekłam ok. 50 minut (u Ani zajęło to ok. 40 minut) w 180 stopniach Celsjusza (grzanie góra dół) w formie babkowej wysmarowanej tłuszczem. (patyczek powinien być suchy).

Czekolady stopiłam w oddzielnych miseczkach (w kąpieli wodnej) z dodatkiem masła. Przełożyłam je do torebeczek foliowych i wycisnęłam na przestudzone (!) ciasto.

Źródło: Piękny kątek Truskawkowej Ani

Crumble dyniowo-jabłkowy

Składniki:
100 g mąki
50 g płatków owsianych
garść płatków migdałowych
75 g masła
ok. 30-50 g cukru brązowego
szczypta soli

500 g pokrojonej w kostkę dyni hokkaido (lub innej o zwartym miąższu), podpieczonej przez kilka minut
3 duże jabłka, obrane i pokrojone w kostkę
sok z cytryny do skropienia jabłek
2 garście żurawin
2 łyżki brązowego cukru
cynamon, kardamon, imbir

Przygotowanie: W naczyni żaroodpornym nasmarowanym masłem ułożyłam wymieszane z cukrem i przyprawami kawałki jabłek i dyni. Posypałam żurawiną. W mikserze zmiksowałam mąkę, płatki owsiane i migdałowe, cukier z masłem i szczyptą soli, aż powstały duże grudki. Kruszonkę wysypałam na owoce. Piekłam ok. 30 minut, do zezłocenia. Przed podaniem lekko (!) przestudziłam, podałam z lodami.

Ciasteczka dyniowe z bakaliami

Składniki:
2 szklanki mąki
1 i 1/2 szklanki płatków owsianych (mogą być błyskawiczne)
1 łyżeczka sody
1 łyżeczka cynamonu (dałam 2 łyżeczki przyprawy do piernika Kotanyi)
1/4 łyżeczki soli
200 g masła
2 łyżki cukru waniliowego
1/2 szklanki miodu
1 szklanki puree z dyni
1 duże jajko
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii (pominęłam)
1 1/2 szklanki bakalii (orzechy włoskie, płatki migdałowe, czekolada gorzka, rodzynki, jagody goji)

Przygotowanie: Mąkę wymieszałam z płatkami, przyprawami, sodą i solą. Masło utarłam z cukrem na puszystą masę (żeby masło uzyskało puszystość należy ucierać je z cukrem, gdyż to dzięki jego kryształkom zmienia swoją strukturę. Dlatego też miód należy dodać na samym końcu, przed dodaniem jajek i innych dodatków). Dodałam miód, dynię i jajko, zmiksowałam. Wsypałam sypkie składniki. Wymieszałam. Dwoma łyżeczkami układałam kuleczki z ciasta na blasze wyłożonej pergaminem. Piekłam w 180 stopniach Celsjusza przez ok. 14-20 minut (w zależności od wielkości). Z tej ilości wyszły mi trzy pełne blachy ciasteczek. Studziłam najpierw przez 2 minut na blasze, a potem na kratce.

Źródło: Blog Evenki „Arabeska”

Smacznego.

Zmienna receptura na niezmiennie dobry obiad.


Minęły dwa dni … a tamtego dnia był spacer … były zakupy … biała czekolada i sok jabłkowy na ciasto, które już wkrótce i w tym wirtualnym kątku zagości …


Były też odwiedziny w pobliskim sklepiku warzywnym. Jakoś sił i chęci nie starczyło, by pojechać na bazar, czy nawet wybrać się na pobliski bazarek. Zamiast tego chodziłam z głową w chmurach, chwytając czerniejące złoto i czerwień jesieni. Liście zgrabywane przez dozorczynię, mokre od szarych łez nieba smutno wpadały do wielkiego plastikowego kosza, znikające owoce jarzębiny godziły się ze zmiennością czasu i pór roku. Tylko przydrożny kamień, niewzruszony, nieznany, popękany przez dawno minione deszcze i wiatry, leżał na trawniku. Tylko on niezmienny, trwa tak i trwać będzie … A może nie tylko? Może i w zmienności też odnajdziemy constans …

„(…) Zmienność jesieni, lat, wiosen i zim,
Niezmienna jest na świecie tym.
Anioł odfruwa i motyl, i ptak,
I człowiek też. Bardzo nam brak.

(…)

Słodycz umie docenić, kto boleść zna.
Ten sam dzwon i wesele, i żałość gra.
Musisz przejść próbę prostych i krętych dróg.
Żeby szczęście w nieszczęściu rozpoznać mógł. (…)”*

Nie lubię tego czasu. Nic na to nie potrafię poradzić. Rok w rok, wraz ze zbliżającym się 1 listopada nie potrafię radośnie patrzeć na świat. Zmienność w niezmienności, niezmienność w zmienności … w tych kilka dni to tylko frazesy, nawet jeśli przez cały rok myślę inaczej, nawet jeśli przez okrągły rok jestem chodzącym przykładem optymizmu i niegasnących nadziei …

Walczę jednak o każdy uśmiech, każdy ciepły przejaw nastroju, każdą radośniejszą nutkę w mojej duszy …

… i maluję, znów maluję. Miały być jesienne warzywa upstrzone tymiankowo-rozmarynowym pesto. Miały być, ale na dalekie zakupy nie było sił ani chęci, a w pobliskim sklepiku batat wyglądał jak marchewka, seler mógłby konkurować z piłeczką ping-pongową, kalafior i marchewka też nie prezentowały się zbyt dorodnie. Wystarczyło się jednak rozejrzeć i w skrzynkach dostrzec pięknie wyglądające, choć ich sezon już przemija, bakłażany i cukinie. Jeszcze papryki, czerwona cebulka dla koloru i słodyczy oraz ogromny jak pięść wielkoluda malinowy pomidor, a już szkic obiadu zaczął powstawać w mojej głowie.


Piękne żywe kolory, stają się przygaszone pod wpływem ciepła piekarnika, za to zyskują niezwykły smak zarówno dzięki wspólnemu pieczeniu jak i marynacie z ziół – choć u mnie była to tylko bazylia. Przykryte serkiem, stopionym pod wpływem żaru, na koniec okraszone obowiązkowo sosem balsamicznym, fleur de sel i cytrynowym pieprzem, dopełnione ziemistością chrupkiej sałaty … wytrawnie choć z nutą słodyczy, jesiennie kolorowo z czernią sosu … zupełnie jak te liście i jarzębina … zmienna receptura na niezmiennie dobry obiad.

Zapiekane warzywa z ziołowym pesto

Składniki:
pesto z dowolnych ziół (przepis tutaj)

warzywa sezonowe (lub te które akurat były ładne do kupienia):
dynia (ok. 1/2 małej hokkaido, ok. 500 g)
1 bakłażan
1 cukinia
1 papryka czerwona
1 papryka zielona
1 duży pomidor malinowy (lub inny o twardej skórce, nadający się do pieczenia)
1-2 cebule, u mnie 1 duża czerwona
2 duże garście pestek dyni
paski sera, tyle aby przykryć foremkę (u mnie to ok. 200 g sera koziego twardego)

opcjonalnie: tofu marynowane w pesto

sól i pieprz
oliwa
sos balsamico

Przygotowanie: Dynię i warzywa wymagające podpieczenia kroję w kostkę (taką na jeden duży kęs) i podpiekam przez kilka minut w piekarniku. Bardziej miękkie i szybciej piekące się warzywa marynuję w pesto (też pokrojone na kawałki wielkości dużego kęsa). Przed pieczeniem mieszam wszystkie warzywa. Foremkę (u mnie 30cmx25cm) posmarowałam cienko oliwą, wyłożyłam część warzyw, potem pokrojone pomidory, a na to kolejne warzywa. Przykryłam plasterkami sera pokrojonymi w paseczki. Piekłam ok. 15-20 minut, aż ser się rozpuścił, a warzywa upiekły do miękkości, puszczając sok. W zależności od rodzaju warzyw może okazać się konieczne dodanie jakiegoś płynu lub większej ilości pomidorów, by wytworzył się sos.
Podałam z sałatą, wszystko skropiłam oliwą i koniecznie (!) sosem balsamicznym (można go uzyskać przez ok. 30 minutową redukcję octu balsamicznego).

Planowane składniki:
dynia (j/w)
batat (1-2 szt.)
seler (1/2 średniej główki)
papryki (j/w)
kalafior (kawałek) lub mała rzepa
marchewka (2-3 szt.)
cebule
ser
pestki dyni
sól, pieprz
oliwa i balsamico

pesto miało powstać z tymianku i rozmarynu, z dodatkiem orzechów włoskich, a było tradycyjne, bazyliowe z piniolami

Smacznego.

* kawałek tekstu piosenki „Niezmienność” P. Rubika (album „Habitat”)

Prawdziwy comfort food.


Ufff …

Już myślałam, że nie uda mi się nic przygotować do Ziemniaczanej Zabawy Olgi, a to przecież moja pierwsza kulinarno-blogowa zabawa była. Ściśle rzecz biorąc, to ziemniaczanych potraw trochę przygotowałam w ostatnich tygodniach, ale jakoś nie udało mi się ani o nich nic napisać, ani nawet cyknąć im w miarę przyzwoitych fotek.


Nadszedł jednak taki spokojny dzień, gdy z mężem mogliśmy spędzić leniwy czas w kuchni. Niespieszne działania, popijana w między czasie herbata czy kawa, rozmowy i śmiech … ale co na obiad? A może by tak usmażyć sobie placki. Nie byle jakie placki, a placki ziemniaczano-dyniowe, z serowym akcentem, o hinduskim smaku i aromacie garam masali. Były dokładnie takie jak lubimy, chrupkie na brzegach i puchate w środku.

Prawdziwy comfort food.

Serowe placki dyniowo-ziemniaczane

Składniki:
Zasada to: tyle samo dyni/twardych warzyw co ziemniaków – u mnie były trzy średnie ziemniaki i połówka małej dyni hokkaido (po ok. 40 dag)
1 garść sera (u mnie 1 kulka mozzarelli)
1 jajko
2-3 łyżki mąki
1 łyżeczka przyprawy garam masala
1/2 pęczka kolendry (z doniczki), posiekana
sól, pieprz

olej do smażenia

jogurt bałkański
fleur de sel

Przygotowanie: Dynię i ziemniaki obrałam i starłam, a raczej mój Ukochany Pomocnik Kuchenny w postaci męża, starł na tarce o drobnych (!) oczkach. Dodaliśmy drobniutko pokrojony ser, przyprawy, lekko ubite jajko i mąkę. Na rozgrzanym oleju Mój Ukochany smażył placki do mocnego zrumienienia. Wielkość i grubość, oraz stopień wysmażenia należy dostosować do własnych upodobań. Nie należy jednak smażyć na zbyt dużym ogniu, gdyż placki będą przypalone na zewnątrz, a w środku surowe. Po usmażeniu placki odsączaliśmy na papierowych ręcznikach.
Zjedliśmy je z jogurtem bałkańskim i fleur de sel.

Ważne: Zwykle do placków ziemniaczanych ściera się ziemniaki na tarce o grubych oczkach. Spróbujcie jednak zetrzeć na drobnych. Smak i konsystencja placków jest o niebo lepsza. To samo dotyczy dyni, czy innych warzyw jakie byśmy wzięli do tych placków. Niektóre warzywa lepiej jest najpierw odsączyć.
Jeśli chodzi o ser, to można wziąć dowolny, ale najlepiej jeśli da się go bardzo drobno pokroić/rozkruszyć.

Smacznego.

Ziemniaczany Sezon 2009

Zapachniało rustykalną Prowansją …



Zapachniało u mnie w ten weekend, zapachniało ziołami i wędzeniem, zapachniało domowym chlebem, zapachniało … latem. Latem? Przecież za oknem szaro i buro, deszcz bębni o liście uśpionego już bzu w ogródku, a spacer po zakupy kończę z kropeczkami wody na okularach. U mnie jednak lato pełną parą … nawet z dynią w tle, a może raczej właśnie dzięki niej.


Słoneczna zapiekanka pełna prowansalskich aromatów, szybka w przygotowaniu, jednak w żarze pieca dochodziła blisko trzy kwadranse. W tym czasie rozwijając swoje smaki, łącząc niezwykłość wędzonych oliwek z ziemistością mieszanki ziół. Ziół, których zapach przenosi nas na lawendowe pola Prowansji, pełne słońca i bzyczenia owadów. Prawdziwy pocieszacz, przeganiający jesienne nastroje.


Żółć tego dania, z czernią oliwek i zielenią natki potrzebowały jeszcze rustykalnego wykończenia. Cóż mogłoby być lepsze od chleba. Domowego, ciepłego jeszcze bochenka, obsypanego zielenią pestek, o lekko pomarańczowej barwie miąższu. Miąższu, w którego smaku nutka zmielonej kolendry tak pięknie dopełnia czar własnoręcznie przygotowanego pieczywa. Co ważniejsze puszystego i lekkiego jak puch kaczątka czy młodziutkiej, letniej trawy.

Zapachniało u mnie w ten weekend … zapachniało rustykalną Prowansją …

Prowansalska zapiekanka dyniowa

Składniki:
450 g podpieczonej dyni w kostkach (lub ugotowanej na parze)
2-3 duże jajka (zależnie od tego jak lubimy zwarte zapiekanki)
1 łyżka oliwy
100 ml mleka skondensowanego 4%
200 g tartego sera typu ementaler
sporo ziół prowansalskich (suszonych)
duża garść posiekanych oliwek wędzonych
sól i pieprz cytrynowy
natka pietruszki

Przygotowanie: 2/3 kostek dyni wraz z sokiem zmiksowałam na gładkie puree. Dolałam oliwę, mleko, jajka, przyprawy i zmiksowałam (nie należy ubijać za długo, by nie wtłoczyć zbyt dużo powietrza). Dorzuciłam ser, oliwki i resztę dyni. Wymieszałam. Wlałam do naczynia żaroodpornego (można je wcześniej nasmarować masłem). Piekłam w 180 stopniach Celsjusza przez ok. 40 minut. Gdyby się za mocno rumieniło można dopiekać pod folią. Odstawiłam na 5 minut, by się zestaliła. Podałam posypane sporą garścią listków natki, w towarzystwie dyniowego chleba na zakwasie.

Chleb dyniowy na zakwasie

Składniki:
160 g zakwasu żytniego
310 g puree z dyni (lub dyni ugotowanej na parze)
2 łyżki oliwy z oliwek
60 g soku z dyni (lub wody)
1 łyżeczka zmielonej kolendry
1 1/2 łyżeczki soli
340 g mąki pszennej chlebowej
50 g mąki pszennej pełnoziarnistej (lubelli)
1/4 łyżeczki drożdży instant

nasiona dyni do posypania

Przygotowanie: Do miski maszyny do pieczenia chleba wrzuciłam wszystkie składniki w podanej kolejności (puree z dyni wraz z sokiem najpierw delikatnie podgrzałam – temp. ok. 30 stopni Celsjusza i zmiksowałam). Nastawiłam program ciasto rosnące. Po ok. 10 minutach sprawdziłam lepkość ciasta – dosypałam ok. 1 łyżki mąki pełnoziarnistej (ale ciasto i tak było bardzo lepkie, takie foremkowe). Po zakończeniu programu zostawiłam ciasto w maszynie na ok. 1 1/2 – 2 godziny (gdybym nie dodałam drożdży ten czas wydłużyłby się do ok. 4 godzin). Po tym czasie ciasto można albo uformować w bochenek albo przełożyć do keksówki. Ja włożyłam do keksówki, posypałam pestkami dyni i lekko je uklepałam. Przykryłam naoliwioną folią. Odstawiłam do podrośnięcia. U mnie zajęło to mniej niż 1 godzinę, ale bez drożdży pewnie ok. 1 1/2 godziny. Piekłam ok. 40 minut w piekarniku nagrzanym do 200 stopni Celsjusza. Studziłam na kratce.

Źródło: Kuchnia Bei

Smacznego.

Malarskie … Inspiracje … Kulinarne …


Czasem patrzę na coś i doznaję … olśnienia. Najbardziej lubię takie kulinarne inspiracje, dzięki którym mój uśpiony, a raczej prawie nie istniejący, jednak ze znacznymi ambicjami zaistnienia talent malarski może sobie poszaleć.


Zmęczona po kolejnej partii pasteryzacji siedziałam na kanapie w dużym pokoju i czytałam. W pewnym momencie popatrzyłam w górę i w oko wpadła mi jedna z ozdobnych dyń. Wyglądała jak słońce ukryte za zielonymi pnączami, albo jak liście złotej, polskiej jesieni. Taka radosna, a jednocześnie słonecznie jesienna. Może by te kolory odtworzyć na talerzu?

Poszłam do kuchni, gdzie kolejna partia dyń przerabianych na mus właśnie kończyła się zmiękczać w piekarniku. Była to akurat polska odmiana bambino (przynajmniej tak nazwała ją sprzedawczyni), która nawet po 20 minutach w piekarniku choć miękka, wciąż pozostawała zwarta. Pokroiłam miąższ na duże kostki i część wrzuciłam do garnka, gdzie zeszkliłam już cebulkę i podsmażyłam czosnek z suszonym oregano. Jeszcze trochę wermutu dla przełamania mdławego posmaku dyni i bulion warzywny ugotowany z wykorzystaniem soku z dyni, a danie zaczynało nabierać kształtów.


Kolor jednak wciąż mi się nie podobał. Dynia bambino okazała się mieć bardzo jasny, prawie żółty miąższ. Przez chwilę myślałam jak go przyciemnić, a jednocześnie wzmocnić ciekawy smak, jaki powstał po dodaniu wermutu. Do głowy prawie od razu przyszły mi pomidory, konkretnie resztka przecieru jaki miałam w lodówce. Dzięki temu dodatkowi dynia ładnie zabarwiła się na pomarańczowo, zyskując jeszcze odrobinę słodyczy. Dla przełamania tych słodkości – w końcu to miał być obiad, a nie deser – najpierw pomyślałam o limonce, potem o cytrynie. Ostatecznie stanęło na occie, dokładniej sosie balsamico, który nie tylko swój niezwykły subtelny posmak dodał, ale i barwę dania odrobinę podkręcił.

Pozostało jeszcze uzyskać zielone liście. Ponieważ uważam, że pierwsze skojarzenia są zawsze najtrafniejsze na makaronie tricolore, oblepionym aksamitnym od śmietanki sosem pojawiły się listki natki pietruszki, dopełniając ziołowych inspiracji wraz z oregano, którego aromat rozwinął się, gdy z czosnkiem ulegał ciepłu oliwy. Zapachniało Italią, a przed oczami zaistniała piękna, słoneczna i ciepła jesień.

Tak oto powstał sos do makaronu, prosty w wykonaniu, złożony w smakach, a co ważniejsze pozwalający odmalowywać na moim kulinarnym płótnie piękne kolory.

Dyniowy sos po włosku

Składniki:
1 łyżka oliwy
1 cebula
3 ząbki czosnku (ilość zależna od upodobań)
1 łyżka oregano („na oko”)
30 dag miąższu dyni (ja dałam wcześniej podpieczoną tak jak tutaj)
1/2 szklanki wermutu
1/2 szklanki bulionu na soku z dyni (taki jak tutaj)
1-2 łyżeczki przecieru pomidorowego (lub 1-2 pomidory, obrane i zmiksowane)
sól i pieprz
ocet balsamiczny (do smaku – ja dałam ok. 1 łyżkę)
2 łyżki śmietanki
listki natki pietruszki

ugotowany makaron tricolore o dowolnym kształcie

Przygotowanie: Na rozgrzanej oliwie zeszkliłam cebulkę, dodałam czosnek i oregano, a po 1 minucie wrzuciłam miąższ podpieczonej dyni, pokrojony w kostkę. Wlałam wermut, bulion i przecier. Gotowałam, aż kawałki dyni były miękkie (w zależności od rodzaju dyni – niektóre dynie się szybko rozgotowują – o ile to możliwe dobrze jest zostawić kilka kostek całych). Około pół szklanki kostek wyjęłam na bok, do sosu wlałam śmietankę, ocet i zmiksowałam. Doprawiłam solą i pieprzem. Wymieszałam z ugotowanym makaronem, na talerzu dodałam kostki dyni, posypałam natką.

Smacznego.