Zmęczona po kolejnej partii pasteryzacji siedziałam na kanapie w dużym pokoju i czytałam. W pewnym momencie popatrzyłam w górę i w oko wpadła mi jedna z ozdobnych dyń. Wyglądała jak słońce ukryte za zielonymi pnączami, albo jak liście złotej, polskiej jesieni. Taka radosna, a jednocześnie słonecznie jesienna. Może by te kolory odtworzyć na talerzu?

Poszłam do kuchni, gdzie kolejna partia dyń przerabianych na mus właśnie kończyła się zmiękczać w piekarniku. Była to akurat polska odmiana bambino (przynajmniej tak nazwała ją sprzedawczyni), która nawet po 20 minutach w piekarniku choć miękka, wciąż pozostawała zwarta. Pokroiłam miąższ na duże kostki i część wrzuciłam do garnka, gdzie zeszkliłam już cebulkę i podsmażyłam czosnek z suszonym oregano. Jeszcze trochę wermutu dla przełamania mdławego posmaku dyni i bulion warzywny ugotowany z wykorzystaniem soku z dyni, a danie zaczynało nabierać kształtów.

Kolor jednak wciąż mi się nie podobał. Dynia bambino okazała się mieć bardzo jasny, prawie żółty miąższ. Przez chwilę myślałam jak go przyciemnić, a jednocześnie wzmocnić ciekawy smak, jaki powstał po dodaniu wermutu. Do głowy prawie od razu przyszły mi pomidory, konkretnie resztka przecieru jaki miałam w lodówce. Dzięki temu dodatkowi dynia ładnie zabarwiła się na pomarańczowo, zyskując jeszcze odrobinę słodyczy. Dla przełamania tych słodkości – w końcu to miał być obiad, a nie deser – najpierw pomyślałam o limonce, potem o cytrynie. Ostatecznie stanęło na occie, dokładniej sosie balsamico, który nie tylko swój niezwykły subtelny posmak dodał, ale i barwę dania odrobinę podkręcił.

Pozostało jeszcze uzyskać zielone liście. Ponieważ uważam, że pierwsze skojarzenia są zawsze najtrafniejsze na makaronie tricolore, oblepionym aksamitnym od śmietanki sosem pojawiły się listki natki pietruszki, dopełniając ziołowych inspiracji wraz z oregano, którego aromat rozwinął się, gdy z czosnkiem ulegał ciepłu oliwy. Zapachniało Italią, a przed oczami zaistniała piękna, słoneczna i ciepła jesień.

Tak oto powstał sos do makaronu, prosty w wykonaniu, złożony w smakach, a co ważniejsze pozwalający odmalowywać na moim kulinarnym płótnie piękne kolory.

Dyniowy sos po włosku

Składniki:
1 łyżka oliwy
1 cebula
3 ząbki czosnku (ilość zależna od upodobań)
1 łyżka oregano („na oko”)
30 dag miąższu dyni (ja dałam wcześniej podpieczoną tak jak tutaj)
1/2 szklanki wermutu
1/2 szklanki bulionu na soku z dyni (taki jak tutaj)
1-2 łyżeczki przecieru pomidorowego (lub 1-2 pomidory, obrane i zmiksowane)
sól i pieprz
ocet balsamiczny (do smaku – ja dałam ok. 1 łyżkę)
2 łyżki śmietanki
listki natki pietruszki

ugotowany makaron tricolore o dowolnym kształcie

Przygotowanie: Na rozgrzanej oliwie zeszkliłam cebulkę, dodałam czosnek i oregano, a po 1 minucie wrzuciłam miąższ podpieczonej dyni, pokrojony w kostkę. Wlałam wermut, bulion i przecier. Gotowałam, aż kawałki dyni były miękkie (w zależności od rodzaju dyni – niektóre dynie się szybko rozgotowują – o ile to możliwe dobrze jest zostawić kilka kostek całych). Około pół szklanki kostek wyjęłam na bok, do sosu wlałam śmietankę, ocet i zmiksowałam. Doprawiłam solą i pieprzem. Wymieszałam z ugotowanym makaronem, na talerzu dodałam kostki dyni, posypałam natką.

Smacznego.