Mikser wyrabiał lepkie ciasto, a ja zastanawiałam się na ile moje modyfikacje wpłyną na chleb. W przepisie podane było tylko ogólne słowo „mąką”, jednak czy chlebowa, bułkowa, uniwersalna czy pszenna, a może inna pozostawiono domysłom, albo jako zbyt oczywiste nie wspomniano. Miałam upiec chleb, więc sięgnęłam po pudełko z naklejką „mąka pszenna chlebowa typ. 750”, a tutaj niespodzianka. W pudełku pusto. Nie było jednak tragedii – mieszanka mąki pszennej o typie 1100 i 550 sprawdziła się doskonale, a ja wciąż zastanawiam się, jakby smakował ten chlebek z semoliny.

Autorka przepisu sama wprowadziła pewną modyfikację – jedno złożenie w połowie czasu rośnięcia chleba. Muszę przyznać, że nawet to minimalne doświadczenie i wiedza jakie mam potwierdzają słuszność zastosowania tego kroku. Ciasto rosło błyskawicznie, ale też w czasie rośnięcia było całe jakby „podarte”. Kiedy minęła godzina, ciasto wypełniło całą miskę, rosnąc znacznie ponad podwojoną ilość. Ostrożne złożenie go przy pomocy naoliwionej szpatułki do ciast, zmniejszyło kulę ciasta, ale też mam wrażenie uczyniło ją silniejszą, bardziej „skondensowaną”, co wpłynęło na ładne i kształtne rośnięcie uformowanych bochenków wprost na blasze.

Tyle wrażeń z pieczenia. Jak posmakował nam chleb bez soli? Zadziwiający, to chyba najtrafniejsze określenie. Kontrowersyjny … wcale się nie dziwię czemu. Pierwszy kęs samego chleba był … mdławy. Drugi już wychwycił w nim smak oliwy, ale jednak nawet jej lekko maślany posmak nie dodał temu chlebowi wyrazu. „A szkoda” pomyślałam „ładny jest ten chlebek, o jasnym, białawym wręcz miąższu i chrupkiej, mączystej skórce”.

Wtedy jednak przypomniałam sobie, co pisała o nim Agnieszka w jej Kuchni nad Atlantykiem. Bez wyrazu, być może dlatego że stosowany do mocno słonych potraw, czasem jako ich składnik. Czemu w takim razie nie spróbować tego chlebka z pesto? Zielona pasta ożywiła mój wczorajszy lunch i stanowczo dodała chlebowi nie tylko wyrazu, ale stworzyła mu rolę. Nie każdy aktor nadaje się do ról pierwszoplanowych. Ten ładny, choć niepozorny chlebek stanowczo ma charakter drugoplanowego aktora, a nawet ledwie statysty, ale czy wyobrażacie sobie jakiekolwiek wielkie filmowe kreacje bez udziału tła, jakie tworzą pozostali aktorzy i statyści? Czy Bond byłby Bondem bez dziesiątek bezimiennych zbirów czy zwykłych przechodniów?

Stanowczo chleb toskański nie jest wypiekiem, który na stałe wejdzie do repertuaru moich piekarniczych dokonań, nawet mimo że mój Ukochany z dużą przyjemnością zajada kanapki z wyrazistym żółtym serem. Jednak nie zapomnę o nim, gdy będę robić panzanellę, ribollitę czy jeszcze kiedyś przyjdzie mi ochota poczuć trochę dalekiej Toskanii w warszawskiej kuchni.

Przepis znajdziecie tutaj.

Smacznego.