Nie lubię staroci … a raczej nie lubię ich tylko dla nich samych, dla samego ich wieku. Wolę takie znaleziska oglądać w muzeach, galeriach, w wielu ciekawych miejscach, ale nie we własnym domu. Cenię znaczenie i magię jakie z sobą niosą, jednak wokół siebie potrzebuję jasności form, porządku … bezpieczeństwa. Są jednak takie rzeczy, które choć zdekompletowane, czasem obdrapane i porysowane mają specjalne miejsce w moim sercu. Jak ten talerz. Jego malunek przypomina mi fresk, tak obdrapane i popękane jest już jego szkliwo, a ja lubię odkrywać z każdym znikającym kawałkiem ciasta kolejne elementy obrazka, prawie jakby przemawiał do mnie poprzez lata swego istnienia. Nie żeby talerz ten był jakimś szczególnym antykiem. Po prostu taki stał się w moim o nim myśleniu.

Jasnozielone antonówki i aromatyczna inspiracja Basi były potrzebne by z ciekawego przepisu na jabłecznik francuski uczynić intrygującą ucieczkę w egzotyczne smaki i zapachy. Woda różana i kardamon dodały temu niezwykle maślanemu i wilgotnemu ciastu magii odległej Persji. Do tego nieodzowna wręcz, prawie jak serowa polewa ze śmietany i jajek, pod którą cząstki jabłek, zatopione w urokliwie aromatycznym cieście zamieniły się w smakowity mus … wszystko razem przyjemnie pieściło zmysły …

… nawet jednak takie rozkosze stołu nie odrywają na długo moich myśli i uczuć od smutku, jaki zagnieździł się w naszym domu. Nasza kicia, ukochana kruszynka i domownik choruje, a my patrzymy jak dzielnie walczy z chorobą i sami walczymy ze swoim strachem o nią. Brak mi uczuć do pisania, do gotowania, do pieczenia. Kuchnia jest też żywym organizmem, który odczuwa moje nastroje i na nie odpowiada. Po dwóch nieudanych próbach upieczenia ciasteczek, po przypalonym chlebie przestałam swoim roztargnieniem i przygnębieniem straszyć siebie, męża i nową, dopiero co oswojoną kuchnię. Teraz popatruję na schowaną pod łóżkiem kicię, czasem pogłaszczę ją po uszku, z rzadka łykam słone łzy, zwykle nie pozwalam im lecieć … i czekam … cierpliwie, z miłością czekam na uzdrawiające skutki zabiegów wspaniałych lekarzy.

Wybaczcie mi moją ciszę i trzymajcie kciuki za moją malutką kruszynkę.

Jabłecznik francuski

Składniki:
75 g miękkiego masła
150 g cukru (ja dałam 100 g brązowego + 2 łyżki do polewy śmietanowej)
2 łyżki cukru waniliowego (pominęłam, za to dodałam spory chlust wody różanej i szczodrą ilość kardamonu)
szczypta soli
2 + 2 jajka
100 g mąki pszennej tortowej
50 g maki ziemniaczanej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
6 kwaśnych jabłek pokrojonych w 'szesnastki’ (ja dałam 2 ogromne antonówki)
150 g creme fraiche (ja dałam 200 g śmietany 18%, a uważam że lepiej byłoby dodać jeszcze więcej)

Przygotowanie: Tortownicę o średnicy 24 cm posmarowałam masłem, a piekarnik nastawiłam na 170 stopni Celsjusza (termoobieg). Masło utarłam z cukrem, potem dodałam wodę różaną z kardamonem. Dodałam przesiane mąki z proszkiem do pieczenia i solą oraz 2 jajka. Ubiłam na puszystą masę. Jabłka obrałam, pokroiłam w szesnastki i ułożyłam gęsto na cieście, delikatnie je w nie wciskając. Lekko oprószyłam je kardamonem. Od razu wstawiłam do nagrzanego piekarnika i piekłam przez 35 minut. Potem wymieszaną z cukrem i 2 jajkami śmietanę wlałam na podpieczone ciasto i piekłam jeszcze ok. 30 minut (25-30 minut). Choć ja musiałam je zostawić na trochę dłużej, gdyż było zbyt jasne. Wystarczyłyby pewnie 3 minuty, gdyż po 5 było już zbyt zbrązowiałe. Ciasto można oprószyć cukrem pudrem, jednak ja pominęłam ten element.

Źródło: Kucharzenie Mafilki

Smacznego.